Opowieść o pewnym kocie, pacjentach domu opieki i lekarzu, który nauczył się obserwować i słuchać.Ta poruszająca, ale też niepozbawiona łagodnego humoru historia pokazuje, jak wiele jeszcze przed nami do odkrycia.Zwykły kot posiadł niezwykłą umiejętność. Instynktownie wyczuwa zbliżający się kres życia chorych. Wślizguje się wtedy do ich pokoju, zwija w kłębuszek na łóżku i rozpoczyna czuwanie, jakby to była jego praca. Dla opiekunów i bliskich chorego to sygnał, że czas się żegnaćid Dosa jest geriatrą, profesorem w Waren Alpert Medical School na Uiwersytecie Browna w Providence. Mieszka z rodziną w Barrington w Rhode Island. Umiejętność Oskara opisał w eseju opublikowanym w "New Engand Journal of Medicie".

25 rozmów o odchodzeniu, opiece i czułości.Autor bestsellerowego Nieba dla akrobaty, nazwanego dekalogiem nadziei, rozmawia po latach z bohaterami swej książki. Gorzowskie hospicjum św. Kamila, które widział kiedyś jako niebo, które fascynowało go solidarnością w niesieniu pomocy choremu, zdało mu się po powrocie inne. Między ludzi wkroczyły ambicje, zmęczenie, wypalenie. Grzegorczyk o mało co uległby pokusie, aby uciec i ocalić lepsze wspomnienia. Ale na dnie tego kryzysu zauważył tę wartość największą i niezmienną - chorego. Tak samo bezradny i oczekujący na drugiego, mogący dać nagrodę - uśmiech, który zawsze będzie powracał. Na koniec zobaczył, że ten kryzys, jest glebą, która rodzi nowe owoce. I znowu nadleciały anioły. Grzegorczyk nigdy nie pisze laurek, uznaje, że życie jest piękne i święte takie, jakie jest nie ma potrzeby, by je pudrować.Właściwie w każdej rozmowie padało słowo uśmiech. W najróżniejszych kontekstach i złożeniach. Słowo klucz. Kod, który wszystko otwiera. Dar, który przekazują sobie i chory, i jego opiekun. Uśmiech działa w obie strony. Dzięki niemu wszyscy stają się posłańcami dobra. (ze wstępu autora)