Przeszłość i teraźniejszość, wojna i miłość, siła miecza i potęga pióra. I Stambuł, miasto, które łączy w sobie wszystko. W 1453 roku Mehmed II w końcu osiąga to, czemu poświęcił niemal całe swoje życie - podbija Konstantynopol i ustanawia go stolicą imperium osmańskiego. Po latach intryg, poświęceń i przelewania krwi ma świat u swoich stóp. Ponad pół tysiąclecia później narrator zaszywa się w domu nad Bosforem, by zrozumieć i opisać tamte wydarzenia. Całkowicie odcięty od świata i swojej przeszłości zanurza się w życiu postaci zaludniających dawny Stambuł - w ich tęsknotach, żądzach i demonach. Nie wie jednak, że jego własne tęsknoty, żądze i demony - dotychczas usypiane miarowym rytmem sunącego po kartce pióra - obudzą się, gdy tylko do furtki zapuka Ona.

Bohaterowie "Miasta w chmurach" są marzycielami i outsiderami. Łączy ich jeden starożytny tekst: historia Aetona, który pragnie zostać ptakiem, by odlecieć do utopijnego miasta w niebiosach. Osierocona Anna i przeklęty chłopiec Omeir przebywają po przeciwnych stronach potężnych murów podczas oblężenia Konstantynopola w 1453 roku. Współczesne Idaho. Weteran wojenny, osiemdziesięcioparoletni Zeno próbuje uchronić bibliotekę przed wybuchem bomby, podłożonej przez nastoletniego idealistę Seymoura. Konstance, dziewczyna z odległej przyszłości, sięga po najstarsze znane ludzkości opowieści, aby dotrzeć do prawdy. Anthony Doerr utkał misterny gobelin z czasów i miejsc, który jest odzwierciedleniem naszej ogromnej sieci wzajemnych połączeń - z innymi gatunkami, z ludźmi nam współczesnymi, tymi, którzy żyli przed nami, oraz tymi, którzy pojawią się na świecie, kiedy nas już na nim zabraknie. Miasto w chmurach jest przepiękną, odkupieńczą powieścią o władzy, jaką dzierżą księga, Ziemia i ludzkie serce. Anthony Doerr opowiada jak homerycki bard: z ogniem, pasją i wielkim talentem, udowadniając raz jeszcze najpiękniejszą prawdę ludzkości - to dzięki książkom stajemy się braćmi i siostrami, niezależnie od wszystkiego, co nas dzieli. Joanna Bator Piękna, magiczna książka. Jedna z tych, do których jako czytelnik chcę wracać, a jako pisarz -zazdroszczę. Łukasz Orbitowski

Oficjalne źródła dotyczące historii Bizancjum podają, że stary cesarz Konstantyn XI. zmarł z mieczem w dłoni, broniąc murów stolicy przed osmańskim najeźdźcą. Niektórzy historycy twierdzą jednak, że zbiegł on na pokładzie genueńskiego statku, jaki w ostatniej chwili wyrwał się z rąk Turków. Po upadku Konstantynopola (Stambułu) ciało cesarza nie zostało odnalezione. 555 lat po zdobyciu Stambułu, trzech tajemniczych mężczyzn kontaktuje się z żyjącym w dzielnicy Galata wykładowcą uniwersyteckim. Należą oni do tajnej organizacji założonej w celu wypełnienia testamentu zmarłego w 1475 roku we Włoszech ostatniego cesarza Bizancjum. Przedstawiają oni będącemu wybitnym szachistą młodemu człowiekowi dowody na to, że jest on potomkiem rodu Konstantyna XI. i ogłaszają go cesarzem Bizancjum na uchodźstwie - Konstantynem XV. By móc stanąć na czele organizacji oraz zarządzać należącym do niej majątkiem, mężczyzna musi wypełnić ostatnie postanowienie testamentu. Aby jednak poznać jego jego treść, czeka go sześcioetapowy egzamin.